Dünyanın en güzel kızı ya da en yakışıklı erkeği dahi olsak, farklı zamanlarda, aynanın karşısına geçtiğimizde kendimizi bazen güzel bazen de çirkin görürüz. Çünkü kendimize olan bakışımız o an ki ruh haline bağlıdır. Bu bakımdan aynadan kendine bakan gözler kendi ruh halini yansıtır.
Gözler sadece bakar. Bizi anlatan iç dünyamızdaki çalkantılardır. Fakat ne olursa olsun insan en çok kendini sever. Yalnız zamanlarda aynanın karşısına geçtiğimizde kendimize bir tık yukardan bakar, ne kadar güzel ve mükemmel olduğumuza dair kendimizi inandırırız.
Aynaya sorgulayan bir nesne olarak bakmıyoruz. Aynanın karşısına geçtiğimizde kendimizle sevişiriz adeta.
Bir ayna gördük mü karşısına geçme içgüdüsü dürter bizi. "Bir bakayım kendime, ne durumdayım acaba?" diyerek. Şayet kötü görünüyorsak, bu kötü görüntü o günkü ilişkilerimize de yansır. O yüzden aynadan yansıyana çok fazla aldanmamak lazım.
"En çok kendimizi severiz. "dedim ya. Kendini sevmeyen başkasını nasıl sevsin?
Evet kendimizi sevmemiz güzel ama bir başkasını sevmek çok daha güzeldir. Fakat bir başkasını kendimizden daha fazla sevmek zararlı, çok farklı durumlara kapı aralama potansiyeli bakımından tehlikelidir. Hele ki kendimizden çok sevdiğimiz insandan bir karşılık bulamıyorsak, ya kendimize ya da ona zarar veririz.
Çünkü kendimizden çok bir başkasını seversek var olma nedenimizi kaybederiz. Bir boşluğun içinde havada kalırız adeta. Ümitsizliğin içinde ümit arar kendimizi gün be gün tüketiriz. Ta ki o güne kadar...
O gün geldiğinde çoktan karar vermişizdir. Bu karar öyle bir karar ki, ilk defa aynaya ve dolaysıyla kendimize küsmüşüzdür. Hatta kendimizden nefret eder hale gelmişizdir.
Kendisine nefret duyan biri sonucu düşünmez! Çünkü ayna ona ölmüş bir bedenin sahte yüzünü göstermiştir.
Bir yazar şöyle diyordu: " ölüm anında ve ölmeye karar vermiş biri, bu dünyada en çok kimi sevmişse onun siluetini görür."
Sonuç olarak, en çok kendinizi sevin. Sevin ki yaşamın tadı olsun. Aynanın aldatıcı yüzüne, karşılıksız sevginin hezeyanına kapılıp zehirlenmeyin.
